Evet bu haftaları toplu olarak yazmaya karar verdim. Çünkü açıkcası hislerim dışında anlatacağım çok fazla şey yok. Çok mutluyum... Moralim çok iyi...
Sadece erkenden uyuyorum. Aklım fikrim uyku! Başka derdim yok. Eve gelir gelmez yemek bile yemeden uyumak istiyorum. Tabi insan bunu vicdanen yapamıyor. Mecburen bir şeyler yiyorum. Ama daha son lokman ağzımdayken ruhum çoktan uykuya teslim oluyor.
İş yerinde de kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Mesela gözlerim açık ekrana bakarken uyuma denemeleri yapıyorum ama maalesef henüz başaramadım. Sadece bir kere kendimi kaybedip masama kafamı koyum uyumuşum. Bu halde müdüre de yakalandım enfes oldu. Allahtan ikimizde halime güldük :))
Bunun dışında harika besleniyorum. Bademler, cevizler, pekmezler... sabah kahvaltıları uzun uzun, hergün organik yumurta, bal, peynir. Akşamları balık yiyorum, et yiyorum, sebze yiyorum. Böyle gidersem doğuma kadar yarım dünya olabilirim.
7.haftada bebeklerimizin kalp atışlarını duyduk. İki bebeğin kalp atışlarında ritm farkı vardı. Biri daha güçsüz atıyordu. Sebebi bir bebeğimizin kardeşine göre birkaç gün geç oluşmasıymış. Tabi ben bu farkın nedenini öğreninceye kadar huzursuzlandığım için duygulanmaya fırsatım olmadı. Oysa ki arkadaşlarım bu anda ağladıklarını, çok duygulandıklarını anlatımışlardı. Ben mukayese yapmaktan, yolunda gitmeyen birşeyler mi var kaygısından maalesef o an bu heyecanı yaşayamadım. Doktordan çıktıktan yarım saat sonra aklıma kalp sesleri geldi. Ne güzel atıyorlar, içimde büyüyen iki canlı, bizden bir parça... işte o an başladım ağlamaya...
Zaten hamilelik demek ağlamak demek herhalde. Her şeye ağlayan biri oldum. Saçma sapan filmlerin hiç ağlanmayacak sahnelerinde ağlıyorum. Konuşurken birden boğazım düğümleniyor. Annemi düşünüp ağlıyorum. Annenin değeri anne olununca anlaşılıyor herhalde. Hatta şimdi bunu yazarken de ağlıyorum! Biri beni durdursun lütfeeeen!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder