Bu süreçte yaşananlar özel şeylerdir. Ben uzun uzun tüm tedavimi anlatmayacağım sizlere. Çünkü biz eli klavye tutan kadınların yaptığı en büyük yanlış kim hangi doktora gitmiş, hangi ilacı kullanmış, kaçıncıda tutmuş, yatmış mı kalkmış mı ve bir sürü soruya internette forumlardan didikleyerek çözüm bulmaya çalışmak, fikir edinmeye kalkışmak. Oysa ki benim hastalığım bana, senin ki sana...
Bende çikolata kisti denilen bir tür kist vardı. Ama bu kisti olup doğal yolla hamile kalan var, tüp bebekle kalan var, tüp bebekle de kalamayan var. E o halde bunu bir forum sitesinden araştırarak çözüme ulaştıramazsınız maalesef. Bu sitelere güvenmiyorum, burda tıp ile ilgili yazan şeyler halıya çay dökülürse nasıl çıkar gibi püf noktası almaya benzemez. Herkes farklı bir sorunu ve bedeni farklı...
E o halde ben şimdi size ne anlatacağım? Bence tedavinin en önemli kısımlarından biri insanın ruhu... Şurada yazdıklarıma bakıp beni lay lay looom diye yaşayan biri sanmayın. Her regl döneminde umudum kırıldı, üzüldüm, ağladım. Ama ertesi gün "eveeet yeni bir dönem başladı" diye sıfırlandım. Tedavinin ilk kısımlarında olumsuz sonuçlarla perişan oldum. Ta ki tüp bebek tedavisine gelinceye kadar...
Doktorum bana dedi ki "Senin bu tedavi için yapabileceğin tek şey; mutlu olmak, pozitif olmak, ben senden başka birşey istemyorum" Bu noktada kendimi pozitif olmalıyım diye şartlayamadım tabiki. Keşke böyle olmalıyım diyince yapabilse insan... Ben bir tek şey yaptım. Durumu kabullendim. Evet 2 sene uğraştık. Olmadı... Herkesin çocuğu olacak diye bir kaide yok bu hayatta dedim (inanmasam da dedim evet) Daha da önemlisi kendimi de öldürsem evi köy satıp bu işe harcasam yine de olmayacaksa olmuyor! Bunu kabul ettim! Ben buna takdiri ilahi diyorum. Ben başka türlüsünü bulamadım. Olacaksa sen iste isteme oluyor. Olmayacaksa ne yapsan olmuyor.
O halde benim yapabileceğim tek şey durumu kabul edip, yola devam etmekti...
Tüp bebek öyle abartılı meşakatli falan değil. Eğer bunu sorun yapıyorsanız sorun tamamen sizde. İğnecikler yiyorsunuz göbecikten, popocuktan kan veriyorsunuz doktor gel deyince geliyor git diyince gidiyorsunuz hepsi bu :)))
Ben umursamaz başladığım bu yolda günler ilerledikçe şunu farkettim. İnsan bu durumdayken iyi olacağına inanmak istiyor. Bana etrafımdakilerin dedileri çok umutlandırma kendini, bakalım tutacak mı? Yani tutmazsa çok üzülürdüm. Ama tutacak mı tutmayacak mı diye arada kalmak yorucu birşey. Ben de kendi kendime dedim ki ben olacağına inanmak istiyorum. Şayet tutmazsa zaten üzüleceğim. Üzüleceksem bu o zaman olsun şimdi sevineyim...
3 Şubat 2013'te yumurta toplama işlemi ve 6 Şubat 2013'te transfer işlemi yapıldı. 12 günlük geri sayım başladı... 17 Şubat sabahın köründe laboratuvarda aldık soluğu... Bu 12 gün zor geçti zaman... en zoru da test için kan verdiğinde sonuç için beklediğin o 2-3 saatlik süre... Dakika başı saate bakıyorum geçmiyor...
Dipçik gibi durdum tüm süreç boyunca ta ki telefonda çok objektif sesle hiç bir sevinç göstermeden sonucumu söyleyen laboratuvar doktoru ile konuşuncaya kadar. "Evren Hanım, sonucunuz 215 yani bir gebelik mevcut"... Tüm dünyanın durduğu an... Arkadaşlarımız var yanımızda... Gözlerim eşime kenetlendi. Pozitiiiiif deyip ağlamaya başladım... Dünyanın en güzel müjdesi budur!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder